Opgegroeid in een familie met Joodse achternaam die in de oorlog fout is geweest, heb ik mijn portie duisternis wel gekend. Ik heb er mijn eigen gevecht mee geleverd en op mijn 29ste voor de lichte kant van het bestaan gekozen. Ik denk ook dat ik daarom nooit meer in een huis van steen kon wonen. Het is er te donker, te benauwd. Ik heb ruimte nodig.
Als kind al lukte het niet me in een mal te krijgen. Ik heb vele lagere scholen van binnen gezien. En dubbel zoveel docenten die me tevergeefs de standaard cognitieve vaardigheden probeerden bij te brengen. Ze noemden me gek. Een benaming die ik op mijn dertiende als geuzennaam omarmde. Een van mijn leraren zag wel waar mijn talenten lagen: in het creëren. Werken met mijn handen, daar was ik heel erg goed in. Inventief ook.
Ik heb mijn leven lang ontzettend veel plezier gehad in het maken, creëren, uitvinden. Met allerlei materialen: glas, keramiek, kunststof, metaal. Kunstobjecten, maar ook heel veel gebruiksvoorwerpen. Gebruiksvoorwerpen hebben door de eenvoud van hun functionaliteit iets nog puurders dan kunst. Ik heb van alles gemaakt: tafels, stoelen, kasten, lampen, vazen. Via een Rotterdamse vriendin vond ik een atelier in Schellinkhout. De overbuurman was bevriend met de directeur van het Russisch Staatscircus en zo heb ik een periode ook van alles voor hen gemaakt. Douchecabines, de kassawagen, de façade waardoor je het Circusterrein betrad.
Later kraakte ik een oude stolpboerderij in Landsmeer, waar ik ook veel ruimte had om te maken. Daar kwam op een dag Wieteke het terrein op. We herkenden gelijk dat we een weg samen af te leggen hadden.
Vele avonturen en drie dochters later wonen we in twee yurts en een camperbus in Ecodorp Bergen. We waren onderdeel van de pioniers om dit dorp op te zetten. Maar het is lastig om ook in een alternatieve gemeenschap niet tot fundamentalisme te vervallen. En als ik ergens niet tegen kan, is het dat wel. Vasthouden aan regels omwille van het vasthouden aan regels. Daarmee stop je elke bewegingsvrijheid en vernieuwing.
We kregen de mogelijkheid om een Ecocamping in Vorden te runnen. Dat was ook een plek waar iedereen welkom was. Waar iedereen kon zijn. Uiteindelijk kwamen alle Ecodorpers daar hun vakanties vieren. En vroegen ze ons terug. Toen de eigenaren van de zestien hectare bos waar onze camping in huisde, omwille van platte winst de zaag in de bomen zetten, zijn we teruggegaan naar Bergen en is er weer ruimte voor nieuwe avonturen. Via vrienden zijn we bezig een terrein in de Pyreneeën over te nemen, waar een theater, restaurant, bakker en camping mogelijk zijn. En dichterbij bouwen we mee aan Aan Zee. Fysiek is het in deze fase van mijn leven een uitdaging om hieraan bij te dragen, maar in mijn hoofd laat ik deze prachtige luchtkastelen één voor één landen.